ΙΣΤΟΡΙΑ

Το προφίλ της Società Sportiva Calcio Napoli 

Η S.S.C. Napoli γνωστή απλά ως Napoli, ήταν ανέκαθεν μια από τις πιο διάσημες ομάδες ποδοσφαίρου στην Ιταλία. Πράγματι, οι έρευνες αγοράς δείχνουν ότι η Νάπολη είναι μεταξύ των τεσσάρων κορυφαίων συλλόγων στην Ιταλία σε αριθμό οπαδών, με ιδιαίτερη φήμη για τον ενθουσιασμό με τον οποίο υποστηρίζουν την ομάδα τους. 
Σε πάνω από ογδόντα χρόνια ιστορίας η Napoli έχει κερδίσει πολλές εθνικές και διεθνείς διακρίσεις, μεταξύ των οποίων 2 πρωταθλήματα (πρωταθλήματα Serie A) - 5 ιταλικά Κύπελλα - 1 ιταλικό Σούπερ Καπ - 1 Κύπελλο UEFA. 
Ίσως η πιο συναρπαστική περίοδος της ιστορίας της ομάδος υπήρξε το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980, όταν στην Napoli αγωνίστηκε  ο πιο διάσημος παίκτης του κόσμου εκείνη την εποχή, ο Diego Armando Maradona, πλαισιωμένος από μια ομάδα άξιων πρωταθλητών.
Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ο βασιλιάς των σπορ έκανε την εμφάνιση του στην πόλη, μέσα από πολλές ζυμώσεις ονόματα και εμβλήματα θα προκύψει τελικά η Società Sportiva Calcio Napoli.

Από την Napoli Football Club στην Internapoli
Η Napoli Football Club ήταν η πρώτη αληθινή ναπολιτάνικη ποδοσφαιρική ομάδα που εκπροσώπησε την πόλη. Ιδρύθηκε ανάμεσα στα τέλη του 1904 και στις αρχές του 1905, μετά από μια σειρά συναντήσεων στα σπίτια ενός Άγγλου, του William Poths, και ενός ναπολιτάνου, Ernesto Bruschini. Οι σκούρες και ανοιχτό μπλε ρίγες επιλέχθηκαν ως τα χρώματα της ομάδας η οποία απο τότε αποκαλείται οι Azzurri, ή μπλε. Ο πρώτος Πρόεδρος ήταν ο Μηχανικός Amedeo Salsi, πλαισιωμένος από τους Poths, Bayon και δύο ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές, τους Conforti και Catterina. Ο William Poths αξίζει ειδικής μνείας. Ένας υπάλληλος της Cunard Shipping Line, μετακόμισε στη Νάπολη από την Αγγλία το 1903 και όπως είναι φυσικό, έφερε όλες τις αγγλικές συνήθειες μαζί του, συμπεριλαμβανομένου και του τεράστιου πάθους για το ποδόσφαιρο, το οποίο παιζόταν στην Αγγλία από το 1847 και είχε αρχίζει να κερδίζει γρήγορα δημοτικότητα τόσο  στην Ευρώπη όσο και στην Ιταλία. Εκείνη την περίοδο υπήρχαν ήδη αρκετές ομάδες στην Νάπολη: η αριστοκρατική ομάδα Open Air, η οποία ιδρύθηκε από τον Marquis Ruffo, τους αδελφούς Costa, Verusio, D'Andria, τους αδελφούς Panaria, Alfonso Parise και τον Alfredo Reiclin. Επίσης υπήρχε η Helios η ομάδα του Ήλιου, που ιδρύθηκε από τον Matteo Giovinetti, με μαύρες και λευκό καρό εμφανίσεις και η ομάδα Audace, με πράσινα και λευκά χρώματα, που ιδρύθηκε από τον Gustavo Romano, τους αδελφούς De Giuli και τον Pepen Cangiullo, έναν τερματοφύλακα πολύ φημισμένο για τις θεαματικές βουτιές του.

Όλα ξεκίνησαν με ένα παιχνίδι εναντίον του πληρώματος ενός αγγλικού πλοίου ονόματι "Arabik" - ήταν η πρώτη διεθνής συνάντηση στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Το 1913 η Νάπολη κέρδισε το πρώτο της περιφερειακό τουρνουά στην Καμπανία απέναντι στην ομάδα της Internazionale, που είχε αναδειχθεί νικήτρια το προηγούμενο έτος, για να κερδίσει και στις δύο επόμενες χρονιές, με την ακόλουθη σύνθεση: Cavalli, Del Pezzo, Garozzo, Paduli I, Hansen , Grieco, Argento, Paduli III, Toerstenson, Dodero και Imerigo.

Στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου Napoli συνέχισε ακριβώς από εκεί που είχε μείνει, χάρη στο ζήλο και την αφοσίωση παικτών και προπονητών, όπως ο Garozzo και οι αδελφοί Bruschini, μεταξύ πολλών άλλων. Αμέσως μετά τον πόλεμο κέρδισε ένα αξέχαστο αγώνα κατά της ισχυρής ομάδας της Γιουβέντους με 3-1, με την ακόλουθη σύνθεση: Scandone, Garozzo, Pepe, Reiclin, Giordano, Tizzano, Laterza, Casabona, Dodero, Maisto και Sacchi.

Μια ομάδα από παίκτες - δημοσιογράφους όπως οι Νino Bruschini, Alfredo Reiclin, Mario Argento, Paolo και Michele Scarfoglio (γιοι του Edoardo και Matilde Serao) - μαζί με τον Felice Scandone προσχώρησε στην ομάδα με όλους τους να είναι πολύ κάλοι ποδοσφαιριστές, αλλά ακόμα καλύτεροι δημοσιογράφοι.
Ήταν το 1921 όταν η Νάπολη συγχωνεύτηκε με την ομάδα της Internazionale για να δημιουργηθεί η Internaples, από την οποία θα προκύψει στην συνέχεια και η Associazione Calcio Napoli (Ποδοσφαιρικός σύλλογος Νάπολης).

Από την Associazione Calcio Napoli  στο πρώτο Coppa Italia 

Η Associazione Calcio Napoli ιδρύθηκε την 1η Αυγούστου 1926. Αρκετά σωματεία υπήρχαν ήδη εκείνη την χρονική περίοδο όπως οι: Audace, Open Air και η Juventus del Vasto. 

Το καταστατικό της ίδρυσης συντάχθηκε, επεξεργάστηκε και εγκρίθηκε δίπλα στο κρασί που προσφέρονταν από τους ιδιοκτήτες του εστιατορίου D'Angelo. Αυτό το έγγραφο δεν άλλαξε μόνο το όνομα της Internapoli, αλλά επίσης το νομικό καθεστώς της, μετατρέποντάς την από εταιρία περιορισμένης ευθήνης σε εταιρεία χαρτοφυλακίου , σύμφωνα με έναν νέο ομοσπονδιακό κανονισμό. 

Ο Giorgio Ascarelli, ένας πλούσιος νεαρός ναπολιτάνος επιχειρηματίας εβραϊκής καταγωγής, έγινε ο πρώτος πρόεδρος της, για να τον διαδεχθεί ο αξιότιμος Giovanni di Maresca Serracapriola, ένας πολύ σεβαστός παίκτης της Νάπολη και της Internationale στα νιάτα του. Ο Gustavo Zingaro έγινε ο τρίτος Πρόεδρος της, για να επιστρέψει στην προεδρία ο Giorgio Ascarelli και πάλι, ο οποίος πέθανε σε ηλικία τριάντα τεσσάρων ετών, λίγους μήνες πριν από το τέλος του τέταρτου πρωταθλήματος στην Serie A. Στην συνέχεια τον διαδέχθηκαν οι Giovanni Maresca και Eugenio Coppola. 

Ο Achille Lauro προσχώρησε στην εταιρεία το 1936 . Ένας νότιος και ένας από τους σημαντικότερους επιχειρηματίες της Ιταλίας, είχε συσσωρεύσει μια τεράστια περιουσία και  θεωρήθηκε οτι θα μπορούσε εξασφαλίσει στην Νάπολη το Scudetto. Απέτυχε. Πράγματι, κάποιοι θεώρησαν ότι απλά δεν ήθελε να επιτύχει ή ίσως αυτός ακριβώς δεν πίστευε στην ομάδα αρκετά. Μετά από τα τέσσερα χρόνια προεδρίας του, ο Gaetano Del Pezzo di Caianello, Καθηγητής Προβολικής Γεωμετρίας, καθώς και αρχηγός και μέντορας της Internationale, ανέλαβε τα ηνία. 

Η πρώτη περίοδος της Napoli στην Serie A ήταν μεταξύ 1926-1941, για δεκαπέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα, λαμβάνοντας την πέμπτη θέση την περίοδο 1929-1930, την τέταρτη το 1932-1933, και την τρίτη το 1933 - 1934, ανοίγοντας το δρόμο για τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. 

Η περίοδος 1941-1942 τελείωσε με τη Νάπολη στη δέκατη έβδομη θέση, πράγμα που σήμαινε τον υποβιβασμό στην Serie B. Ήρθε τρίτη στην Serie B την επόμενη σεζόν, πίσω από τις Modena και Μπρέσια, καθώς και στο περιφερειακό τουρνουά 1944-1945. Η Serie A δεν είχε παίχθει εκείνο το έτος, λόγω του πολέμου, αλλά ο ανταγωνισμός συνεχίστηκε το 1945-1946 με ένα συνδυασμό ομάδων από την Serie A και την Serie B, στον οποία συμμετείχε και η ομάδα του Σαλέρνο. 

Η επιστροφή στη Serie A το 1946, για την Napoli διήρκεσε μόνο μία σεζόν, αφου ήρθε η πτώση πίσω στην Serie B το 1948 για δύο σεζον. Η επιστροφή στη Serie A για άλλη μια φορά, συνοδεύτηκε απο 11 συνεχόμενες παρουσίες . Η σεζόν 1961-62 αν και βρήκε την ομάδα στην Serie B, χάρη στην συμβολή του Αργεντινού  παίκτη Bruno Pesaola, με το παρατσούκλι «petisso», έκλεισε με την Νάπολη να επιστρέφει στα μεγάλα σαλόνια και ταυτόχρονα να κερδίζει το Coppa Italia.

Από το Coppa delle Alpi στον Corrado Ferlaino

Στις 25 Ιουνίου του 1964, το όνομα Associazione Calcio Napoli θα αλλάξει σε Società Sportiva Calcio Napoli, με τα περιουσιακά στοιχεία του να φτάνουν περίπου τις 60.000€, με τις 40.000 εξ αυτών να έχουν επενδυθεί από νέους μετόχους. Ο Achille Lauro, παρέμεινε στην εταιρεία, χωρίς επενδύσει επιπλέον, κατέχοντας παρ 'όλα αυτά το 40% των μετοχών, λόγω ποσών που του οφειλόταν από προηγούμενα έτη. Μεταξύ των νέων αφίξεων στην διοίκηση ήταν ο γιος του, Gioacchino. Ο Roberto Fiore εξελέγη πρόεδρος μετά από μια σειρά συναντήσεων, συγκρούσεων, και προσπαθειών για τον σχηματισμό εναλλακτικών συμμαχιών - ακόμη και μιας «νεας» Νάπολι. Μετά από όλα αυτά και έπειτα από πρόταση του Gigino Scuotto, πρόεδρου του συλλόγου το προηγούμενο έτος, θα ξεκινήσουν οι διαδικασίες για να δημιουργηθεί μια νέα εταιρία, με όνομα Napoli Football Club και με τον Giovanni Proto ως πρόεδρο. Ο Proto ήταν δημοτικός σύμβουλος της πόλης και πιστός της  μοναρχίας, πράγμα που σημαίνει ότι πιθανότατα είχε φτάσει σε κάποια συμφωνία με τον φίλο του και επίσης μοναρχικό, Achille Lauro.  Ο Lauro αν και φάνηκε να ενδιαφέρεται αρχικά, ώστε να ολοκληρωθεί η συμφωνία το συντομότερο δυνατόν, στην συνέχεια ζήτησε επιπλέον χρόνο και στο τέλος δεν κατάφερε να εμφανιστεί καν στην τελική συνάντηση για την επικύρωση της. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ήταν ο Giovanni Proto, εξοργισμένος να σκίσει την κάρτα του μέλους της Ένωσης Μοναρχικών και να αυτοανακηρυχθεί ανεξάρτητος στο δημοτικό συμβούλιο. Επιπλέον μετέφερε τα περιουσιακά στοιχεία της νεοσύστατης Νάπολι Football Club σε μια εταιρεία ονομαζόμενη Cirio, άλλαξε το όνομά της σε Internapoli, και δήλωσε συμμετοχή στο  πρωτάθλημα Serie D.

Χάρη στο Roberto Fiore, οι Ναπολιτάνοι κατάφεραν τελικά να αποκτήσουν μια πραγματικά καλή ομάδα. Ο Fiore, μετέπειτα πρόεδρος της Γιούβε Στάμπια στην C2 την δεκαετία του 1990, με τον Achille Lauro να παραμένει ως επίτιμος πρόεδρος κατάφερε μέσα σε λίγες εβδομάδες να φέρει στην ομάδα τον Omar Sívori και στη συνέχεια τον Josè Altafini από την Γιουβέντους, εκτινάσσοντας την ποιότητα της ομάδας στα ύψη. Έχοντας ακόμα στην σύνθεση της τον μεγάλο Totonno Juliano καθώς και τους Faustinho Cane, Vincenzo Montefusco, Postiglione, Panzanato κ.α.  η Νάπολι ήρθε τρίτη την χρονιά 1965-66 πίσω από τις Ίντερ και Μπολόνια, κερδίζοντας μάλιστα την πρωταθλήτρια Inter,στο τέλος του πρωταθλήματος στο San Paolo με 3-1, με τρία γκολ του Altafini. Την χρονιά αυτή η Ναπολι έφτασε πιο κοντά στον τίτλο όσο ποτέ άλλοτε στην μέχρι τότε ιστορία της. Επισφράγισμα στης πετυχημένης σεζόν θα αποτελέσει η κατάκτηση του Coppa delle Alpi.

Ο Fiore δεν σταμάτησε εκεί, αλλά προσπάθησε να φέρει τον Nils Liedholm  για προπονητή  και τον Gigi Meroni από την ομάδα της Τορίνο κινήσεις που θα ενίσχυαν ακόμα περισσότερο την ομάδα. Ο Lauro καθώς και τα μέλη της διοίκησης  Tardugno και Corcione προσπάθησαν και τελικά κατάφεραν να σταματήσουν τις συγκεκριμένες κινήσεις, πιθανότατα ζηλεύοντας την επιτυχία και την αναγνώριση που απολάμβανε ο Roberto Fiore ο οποίος  είχε καταφέρει να δελεάσει 69.000 οπαδούς να αγοράσουν εισιτήρια διαρκείας. Τελικά ο Fiore αναγκάστηκε να αποχωρίσει και να παραδώσει τα ηνία στον Gioacchino Lauro.

Εντωμεταξύ μετά την τέταρτη θέση της σεζον 1966-67 η Νάπολι θα τερματίσει δεύτερη στο πρωτάθλημα 1967-1968, πίσω από την Μίλαν με τον Dino Zoff κάτω από τα δοκάρια της.  Μεταξύ των μελών της διοίκησης βρίσκεται και ένας νεαρός μηχανικός ονόματι Corrado Ferlaino, με λίγες μετοχές στην κατοχή του…

Η εποχή «του μηχανικού» Corrado Ferlaino

Ο Corrado Ferlaino, γνωστός ως «μηχανικός», κράτησε χαμηλό προφίλ για περίπου ένα χρόνο, μένοντας στο παρασκήνιο και μελετώντας τις κινήσεις και τους αντιπάλους. Στη συνέχεια, όταν ο Antonio Concione, ο οποίος ήταν στο τιμόνι, πέθανε πρόωρα, ανέλαβε τα ινία. Προκειμένου να συγκεντρώσει την πλειοψηφία των μετοχών, αγόρασε τις μετοχές του Concione από τη χήρα του, «κερδίζοντας» τον πανταχού παρόντα Achille Lauro.
 Ο Ferlaino εξελέγη πρόεδρος στις 18 Ιανουαρίου 1969 σε ηλικία 37 χρονών και έτσι ξεκίνησε μια νέα εποχή δόξας. Εκτός από μερικές σύντομες διακοπές (κάποτε παραιτήθηκε για οκτώ ημέρες), ηγήθηκε της Νάπολι την χρυσή εποχή που θα ακολουθήσει.

Η Νάπολι έφτασε κοντά στο σκουντέτο του 1970-1971, ενώ το 1974-75, υπό την καθοδήγηση  Luis de Menezes Vinicio,  φτάνει και πάλι μια ανάσα από το σκουντέτο τερματίζοντας δεύτερη δυο πόντους πίσω από την Γιουβέντους.

 Το καλοκαίρι του 1975 ο Ferlaino  δημιουργεί σάλο αγοράζοντας με το ποσό ρεκόρ του ενός εκατομμυρίου ευρώ, για την εποχή, τον Beppe Savoldi .Ο κύριος εκατομμύριο όπως τον βαπτίσε ο τύπος της εποχής σκόραρε 14 γκολ στο πρωτάθλημα και κέρδισε το δεύτερο Coppa Italia στην ιστορία των Παρτενοπέι.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο Ferlaino είχε μια άλλη λαμπρή ιδέα. Ενεργώντας από κοινού με τον στενό συνεργάτη του, Antonio Juliano (πρωταγωνιστη των Azzurri στη δεκαετία του 1960, ο οποίος έγινε Γενικός Διευθυντής), αποφάσισε να υπογράψει τον τρεις φορές πρωταθλητή Ευρώπης με τον Άγιαξ Ruud Krol. Με τον Krol στην σύνθεση της, η Νάπολι διεκδικεί το σκουντέτο, αλλά το όνειρο γκρεμίζεται λίγες αγωνιστικές πριν το τέλος, στις 26 Απριλίου 1981 όταν σε αγώνα εναντίον της ήδη υποβιβασμένης Περούτζια  με αυτογκόλ του Ferrario χάνει εντός έδρας το παιχνίδι με 0-1.

Διαβάστε ακόμα: Οι μεγάλες χαμένες ευκαιρίες...

&

Οι ημερομηνίες σταθμοί της παρουσίας του Diego στην Napoli

Ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές και η Νάπολι φτάνει στην χρυσή της εποχή, μια περίοδο δόξας που οι Ναπολιτάνοι εξακολουθούν να αναφέρουν ως «το θαύμα». Ο Γενικός Διευθυντής Antonio Juliano, αξέχαστος αρχηγός των Azzurri επί δεκαεπτά χρόνια, φέρνει τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα από την Μπαρτσελόνα, και η Νάπολι κερδίζει το πρώτο της σκουντέτο καθώς και το τρίτο Coppa Italia κάνοντας το νταμπλ την σεζόν 1986-1987. 
Διαβάστε ακόμα: Η κατάκτηση του πρώτου scudetto!
Στη συνέχεια, με τον Λουτσιάνο Μότζι σαν τεχνικό διευθηντή και με τον Ottavio Bianchi (ο οποίος είχε παίξει για τους Azzurri στη δεκαετία του 1960) να συνεχίζει στον πάγκο, η Νάπολι θα κερδίσει το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, το 1988-89. 

Διαβάστε ακόμα: Η κατάκτηση του Κυπέλλου Ουέφα του 1989

Αφού θα μεσολαβήσουν δύο συνεχόμενες δεύτερες θέσεις στο πρωτάθλημα, το δεύτερο σκουντέτο έρχεται την χρονιά 1989-90, με προπονητή τον Alberto Bigon και με την θρυλική τριάδα Ma-Gi-Ca (maradona ,giordano, careca) στην επίθεση, ενώ το 1990-91 η Νάπολι σκορπίζει με 5-1 την Γιουβέντους τον τελικό του Ιταλικού Σούπερ Καπ. Πέρα από τον μέγιστο Ντιέγκο εκείνη την περίοδο φόρεσαν την φανέλα της ομάδας σπουδαίοι ποδοσφαιριστές όπως οι Careca, Alemao, Ferrara, Giordano, Zola.

Από την αποχώρηση του Ferlaino μέχρι την χρεωκοπία

Ο Ferlaino αποχωρεί από την ομάδα το 1993 χωρίς όμως αρχικά να παραχωρήσει την πλειοψηφία των μετοχών του, κάτι που τελικά κάνει το 1994. Το μερίδιο του χωρίστηκε σε τρία μέρη με το πρώτο να πηγαίνει στον Elleno Gallo (πρώην προπονητής της ομάδας) και τον γιό του Luis. Τα άλλα δυο κατέληξαν στον Mario Moxedano, εργολάβο από το Murgano και στον Setten, επιχειρηματία από την περιοχή του Friuli με αντικείμενο την κατασκευή κουζινών. Ο Mario Moxedano σύντομα παραιτήθηκε ανησυχώντας για μια νέα επιστροφή του Ferlaino καθώς και για τα πολλά χρέη της ομάδας. Πλέον οι Gallo και Setten κατείχαν από 46,5% μετοχών έκαστος ενώ το υπόλοιπο 7%  παρέμενε σε μικρομετόχους, περιλαμβανομένου και του Ferlaino.

Κατόπιν, μετά από δικαστική απόφαση όλες οι ενέργειες των μετόχων ακυρώθηκαν και ολόκληρο το πακέτο των μετοχών μεταβιβάστηκε εκ νέου στο όνομα του Ferlaino μαζί με όλα τα υπέρογκα χρέη που το συνόδευαν. Τα προβλήματα αποδυναμώνουν το ρόστερ της ομάδας όλο περισσότερο και παίχτες όπως οι Ayala, Fonseca Zola κ.α. σταδιακά αποχωρούν

Roberto Ayala

Η πτωτική πορεία στην serie a συνεχίζεται ενώ το 1996-97 η ομάδα έχει την ευκαιρία να κερδίσει έναν ακόμα τίτλο αλλά ηττάται στον τελικο του Coppa Italia από την Vicenza. Η χρονιά 1997-98 βρίσκει την Νάπολη στην δέκατη όγδοη θέση με 11 βαθμούς και ο υποβιβασμός στην Serie Β είναι γεγονός. Δυο χρόνια αργότερα και υπό την καθοδήγηση του Walter Novelino επιστρέφει στην πρώτη κατηγορία.

Καθώς το πρωτάθλημα του 2000 ξεκινάει, εμφανίζεται στο προσκήνιο ο Giorgio Corbelli από την περιοχή της Romagna και κατοικος Brescia. Ο Corbelli βασιλιάς του telemarketing και κάτοχος δυο τηλεοπτικών σταθμών, πλήρωσε 50 εκατομμύρια ευρώ στο πτωχευτικό δικαστήριο, απέκτησε το 50% των μετοχών της ομάδας και έγινε πρόεδρος, με τον Ferlaino σε ρόλο Γενικού διευθηντή. Ο Cobelli επιμένει ώστε ο Ferlaino να προσλάβει τον Zdenek Zeman στον πάγκο απολύοντας τον Novellino, πείραμα που αποδεικνύεται αποτυχημένο και παρά την πρόσληψη του Mondonico ως νέου προπονητή ο δεύτερος υποβιβασμός μέσα σε τρία χρόνια είναι αναπόφευκτος.

Ο De Canio αν και αναλαμβάνει προπονητής με προσδοκίες δεν καταφέρνει να επαναφέρει την ομάδα στα υψηλά πατώματα. Με την ομάδα να παραμένει στην Serie B εμφανίζεται ο ναπολιτάνος επιχειρηματίας και ιδιοκτήτης ξενοδοχείων Salvatore Naldi. Οι Naldi και Cobelli μετά από πολλές νομικές μάχες και ανατροπές καταφέρνουν να αγοράσουν την ομάδα. Τα πραγματα όμως γίνονται ακόμα χειρότερα όταν 

Salvatore Naldi

ο Corbelli  συλαμβάνεται για ένα σκάνδαλο στον χώρο του telemarketing και έτσι τον Μάιο του 2002 ο Naldi αποκτά το μερίδιο του και κατέχει πλέον το 98% των μετοχών. O Naldi παρά τις προσπάθειες που καταβάλει ώστε να ενισχύσει την ομάδα δεν τα καταφέρνει αφού δεν είχε τα απαιτούμενα μέσα και έτσι η ομάδα παραμένει στην Serie B για άλλες δύο χρονιές.

Τελικά η οικονομική καταστροφή δεν αργεί να έρθει και έτσι στις 2 Αυγούστου του 2004 η ομάδα κηρύσσει πτώχευση με χρέη ύψους 79 εκατομμυρίων ευρώ. Σύμφωνα με τους κανονισμούς, της απαγορεύεται η συμμετοχή στην Serie B και έτσι η μόνη εναλλακτική που υπήρχε ήταν η συμμετοχή στην Serie C1 υπό νέα διοίκηση και με μαζική εισροή νέων κεφαλαίων.

Ο Aurelio De LAurentis έρχεται στο προσκήνιο, και η ιστορία συνεχίζεται…

Ο Luciano Gaucci, ιδιοκτήτης της Περούτζια έκανε την εμφάνιση του με πολύ κόσμο  να αισιοδοξεί και να τον αποθεώνει αλλά οι προϋποθέσεις που έθετε ο νόμος του Lodo Petrucci (ειδική νομοθετική ρύθμιση με σκοπό την επίλυση προβλημάτων ομάδων σε παρόμοια κατάσταση) δεν καλύπτονταν από τον επιχειρηματία και έτσι η αγωνία και η απόγνωση παρέμειναν στους ναπολιτάνους οπαδούς που συνέρρεαν καθημερινά στην Piazza del Municipio για να διαδηλώσουν και να μάθουν νέα για την αγαπημένη τους ομάδα.

Ο χρόνος πίεζε καθώς η νέα χρονιά ετοιμαζόταν να ξεκινήσει και στο πρόγραμμα της, το όνομα της Νάπολι αντικαθιστόνταν από ένα ‘’Χ’’ . Όλα βρίσκονταν στον αέρα και η Ιταλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία προσπαθούσε με την σειρά της να βρει λύση για το αν η ομάδα θα μπορούσε τελικά να αγωνιστεί στην Serie B παρά τα χρέη και τα όσα προέβλεπε ο νόμος. Έκτος βέβαια από το νομικό ζήτημα υπήρχε και ένα άλλο, το αν θα αφανιζόταν ή όχι το ποδόσφαιρο οριστικά από την πόλη της Νάπολης.

Το θέμα πήρε τεράστιες διαστάσεις στην Ιταλία και από αθλητικό έφτασε να γίνει ακόμα και πολιτικό. Μέσα σε όλη αυτή την αβεβαιότητα εμφανίζεται ο κινηματογραφικός παραγωγός Aurelio De Laurentis. Αν και παλιότερα είχε προσφέρει 50 εκατομμύρια ευρώ στον Ferlaino χωρίς αποτέλεσμα, επέστρεψε με σκοπό αυτή την φορά να καταφέρει να γίνει ο ισχυρός άνδρας της ομάδας. Ο χρόνος πίεζε και τελικά μετά από συνάντηση στην Ελβετία με τον Pier Paolo Marino Γενικό διευθυντή της Ουντινέζε αποφάσισαν να συμμαχήσουν για να φέρουν ξανά την Νάπολη στην κορυφή. Ο Marino έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τον κόσμο αφού είχε συνδέσει το όνομα του με την χρυσή εποχή της Νάπολη όντας διευθυντής κατά τα πρώτα χρόνια της και στην κατάκτηση του πρώτου σκουντέτο. Έχοντας αφήσει πίσω του μια πολύ καλά οργανωμένη Ουντινέζε ο Marino βοήθησε τον νέο στο ποδοσφαιρικό στερέωμα De Laurentis να αντιμετωπίσει μια μεγάλη πρόκληση.

Γεννημένος στην περιοχή της Καμπανίας, γόνος γνωστής οικογένειας και ιδιοκτήτης της εταιρίας FilmAuro με πάνω από 300 ταινίες στο ενεργητικό της με πολλές εξ αυτών να συγκαταλέγονται στις κορυφαίες στο box-office, ο μέτοχος της Cinecittà και πρόεδρος της Ένωσης Ιταλών κινηματογραφικών παραγωγών De Laurentis εμφανίστηκε στο προσκήνιο την κατάλληλη στιγμή.

Μέσα σε λίγες μέρες δίνεται λύση στο πρόβλημα που  διαρκούσε για μήνες, και πληρώνοντας στα δικαστήρια € 30.000.000, ιδρύσε την Napoli Soccer, παρουσίασε ένα φιλόδοξο σχέδιο, με τον Pier Paolo Μαρίνο υπεύθυνο. Δήλωσαν την ομάδα  την ομάδα στη Serie C1, και προσέλαβαν τον Edy Reja ως προπονητή. Ήταν η αρχή μιας νέας εποχής!

Η Νάπολι επιστέφει. Την πρώτη χρονιά η άνοδος χάνεται στον τελικό των Play off από την Αβελίνο αλλά την επόμενη η επάνοδος στην Serie B θα έρθει ευκολα. Χαρακτηριστική είναι η στήριξη του κόσμου με το Σαν Παολο να μαζέυει περισσότερο κόσμο από τις περισσότερες ομάδες της Serie A.

Η σεζόν 2006-07 βρίσκει την Νάπολι να ενισχύεται ακόμα πιο πολύ, και να αποκτά ξανά το παλιό της όνομα Società Sportiva Calcio Napoli, με τον στόχο να είναι ένας, η επιστροφή στην Serie A. 


H 10η Ιουνίου 2007 βρίσκει την Νάπολι ισόπαλη στο Λουιτζι Φεραρις με την Τζένοα και η επιστροφή στα μεγάλα σαλόνια είναι γεγονός. Ο ενθουσιασμός του κόσμου που πανηγυρίζει στους δρόμους θυμίζει την χρυσή εποχή του Μαραντόνα και οι προσδοκίες μεγαλώνουν. 
Η ναπολιτάνικη αναγέννηση είναι γεγονός, έρχονται οι Lavezzi, Χάμσικ και χτίζεται μια ομάδα η οποία στην πρώτη της χρονιά στην Serie A θα κερδίσει το ευρωπαϊκό εισιτήριο μετά από 14 χρόνια.

To 2009 ο Donadoni αναλαμβάνει την ομάδα στην αυγή της δεύτερης πενταετίας του De Laurentis, με πολλές φιλοδοξίες που τελικά διαψέυδονται γρήγορα και έτσι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους έρχεται στην ομάδα ο Walter Mazzari.

Την περίοδο 2009-10 με την έκτη θέση που καταλαμβάνει, η Νάπολι επιστρέφει στην Ευρώπη αλλά τα καλύτερα έρχονται την επόμενη χρονιά.

Μετά από μια καταπληκτική χρονιά και φτάνοντας ακόμα σε σημείο να κάνει όνειρα και για τον τίτλο (2010-11), η ομάδα με τους τρεις τενόρους (Λαβέτσι, Καβανι, Χαμσικ) στην σύνθεση της κέρδισε το εισιτήριο για το Champions League. Μέσα σε επτά χρόνια η ομάδα είχε καταφέρει να αναγεννηθεί από τις στάχτες της και από την τρίτη κατηγορία να φτάσει στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.

Η σεζον 2011-12 ξεκινάει με το ευρωπαϊκό ταξίδι στο

Champions League  και κλείνει με τον καλύτερο τρόπο. Ο πρώτος τίτλος της εποχής De  Laurentiis. Την 20η Μαΐου 2012, στο Ολιμπικο της Ρώμης η Νάπολι κερδίζει την  Γιουβέντους με 2-0 χάρη σε γκολ των Cavani και Χάμσικ και μετά από 25 χρόνια ο αρχηγός Πάολο Καναβάρο σηκώνει το Κύπελλο Ιταλίας.

Η δεύτερη θέση της σεζόν 2012-13 και η τρίτη του 2013-14 ακολουθούνται από ένα ακόμα κύπελλο μετά το 3-1 επί της Φιορεντίνα.

Ο πρώτος κύκλος της εποχής De Laurentiis τελειώνει θριαμβευτικά. Σήμερα η Νάπολι είναι μία από τις κορυφαίες ομάδες ποδοσφαίρου διεθνώς, ευρισκόμενη στην 17η θέση των οικονομικά πιο ισχυρών ομάδων σε όλο τον κόσμο και η ιστορία συνεχίζεται…

Ο απολογισμός της χρονιάς...2014-15

NAPOLI GREECE -- Τα πάντα για την αγαπημένη μας Νάπολι ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ