Νεάπολις: Η ίδρυση της Νέας Πόλεως (7ος – 6ος π.Χ. αι.) οφείλεται στους Έλληνες της Κύμης που είχαν εγκατασταθεί στα παράλια της Καμπανίας από τα μέσα του 8ου αι. π.Χ.. Μερικούς αιώνες αργότερα η Νεάπολις συγχωνεύεται με το παλιό κέντρο της Παλαιοπόλεως που, σύμφωνα με την παράδοση, πρέπει να είχε αναπτυχθεί γύρω από τον τάφο της σειρήνας Παρθενόπης. Μετά την κατάκτησή της από τη Ρώμη (4ος π.Χ. αι.), η Νεάπολις θα αναπτυχθεί διατηρώντας τη γλώσσα και τα ελληνικά έθιμα ως το τέλος της Αυτοκρατορίας. Ο ποιητής Στάτιος, που γεννήθηκε εδώ περί το 45 μ.Χ., υμνεί τα «αστικά» της ιδρύματα, τις ανθούσες σπουδές της και τη θρησκεία της. Ο Στράβων τη συγκρίνει με τις πιο καλλιεργημένες πόλεις της Ελλάδας και ο Βιργίλιος εδώ συνέθεσε τα «Γεωργικά» του. Επί Αυτοκρατορίας, η Νεάπολις πλουτίζεται με στοές, παλαίστρες, γυμναστήρια και γίνεται μια προσφιλής διαμονή για την υψηλή ρωμαϊκή κοινωνία. Θα δεχτεί πολύ νωρίς το Χριστιανισμό αλλά, στο έδαφος, τα ίχνη αυτής της εποχής είναι αρκετά σπάνια: ο «τάφος του Βιργίλιου», η ρωμαϊκή στοά του Παυσίλυπου, μερικοί κίονες ναών για την αρχαιότητα, οι κατακόμβες του Σ. Τζενάρο και οι τοιχογραφίες τους για τους παλαιοχριστιανικούς χρόνους.
Η νορμανδική κληρονομιά περνά ύστερα δια γάμου στη σουηβική δυναστεία των Χοενστάουφεν (1189). Ο Φρειδερίκος Β’ (1194-1250), η επιφανέστερη φυσιογνωμία της, ιδρύει στη Νάπολη (1224) ένα πανεπιστήμιο όπου θα σπουδάσουν εξέχουσες φυσιογνωμίες όπως ο Άγιος Θωμάς ο Ακινάτος και όπου θα διαμορφωθεί η γραφειοκρατία η προοριζόμενη να διοικήσει το βασίλειο.
Επί δύο αιώνες η «πραότητα» των Ανδεγαυών: Απειλούμενοι από τον οίκο της Σουηβίας, οι πάπες καλούν σε βοήθεια τον αδελφό του Αγίου Λουδοβίκου, Κάρολο τον Ανδεγαυό, ο οποίος, αφού νίκησε τα στρατεύματα του Μανφρέδου, πραγματοποίησε μια θριαμβευτική είσοδο στη Νάπολη (1266). Ο Κάρολος μετέφερε τότε από το Παλέρμο στη Νάπολη την πρωτεύουσα του βασιλείου. Είναι γνωστή η αντιπάθεια που θα προκαλέσει η ανδεγαυική δυναστεία (Σικελικός Εσπερινός), αλλά επί δύο αιώνες (13ος – 14ος αι.) μια λαμπρή, καλλιτεχνική δραστηριότητα θα ανθήσει στη Νάπολη όπου, χάρη σε Γάλλους αρχιτέκτονες (Πιερ ντε Σωλν, Πιερ ντ’ Αζενκούρ), αναπτύσσεται το γοτθικό στυλ της περιοχής του Λείγηρα (Σ. Κιάρα, Σ. Λορέντσο Ματζιόρε, εκκλησίες της Ντοναρετζίνα και της Ινκορονάτα). Από την κεντρική Ιταλία καταφτάνουν ζωγράφοι (Πιέτρο Καβαλίνι, Σιμόνε Μαρτίνι) και γλύπτες (Τίνο ντι Καμάινο, οι αδελφοί Μπερτίνι).
Η ναπολεόντεια περίοδος (1806, Ιωσήφ, βασιλιάς της Νεαπόλεως, 1808, Ιωακείμ Μυρά τουφεκίστηκε στο Πίτσο το 1815) θα είναι αρκετά ευεργετική για τη Νάπολη και το σύνολο του βασιλείου που αποτελεί το αντικείμενο μιας γενικής αναδιοργάνωσης στο διοικητικό και οικονομικό επίπεδο. Στη Νάπολη ανοίχτηκαν οι μεγάλοι δρόμοι του Παουζίλιπο και του Καποντιμόντε, δημιουργούνται κολέγια, το αστεροσκοπείο, το ωδείο του Σαν Πιέτρο α Μαϊέλα. Με την επάνοδο των Βουρβόνων (το 1815, ο Φερδινάνδος Δ’ παίρνει τ’ όνομα του Φερδινάνδου Α’, βασιλιά των δύο Σικελιών), οι σχέσεις ανάμεσα στους φιλελεύθερους και τη βασιλεία οξύνονται συνεχώς. Παρατηρείται έτσι η υποβάθμιση ενός καθεστώτος μεταξύ «σφύρας και άκμονος», το οποίο διατηρείται με τον τρόμο και τη διαφθορά. Το Σεπτέμβριο του 1860, πραγματοποιείται η θριαμβευτική πορεία του Γκαριμπάλντι προς τη Νάπολη. Ο Φραγκίσκος Β’, τελευταίος βασιλιάς της Νεαπόλεως, φεύγει για την Γκαέτα και από τότε τα πεπρωμένα της πόλης συγχέονται μ’ εκείνα του βασιλείου της Ιταλίας.
Στις τελευταίες δεκαετίες μόνο η Νάπολη γνώρισε κάποια βιομηχανική ανάπτυξη. Η πόλη και τα περίχωρά της που ο πληθυσμός της υπολογίζεται σε περισσότερους από 2.000.000 κατοίκους, περιλαμβάνει σχεδόν όλους τους τύπους βιομηχανιών από τους οποίος πολλοί έχουν διαιρεθεί σε άπειρες μικρές επιχειρήσεις. Η Νάπολη και η περιφέρειά της κατέχουν την πρώτη θέση στην Ιταλία όσον αφορά τη βιομηχανία τροφίμων: κονσερβοποιίες που προμηθεύονται τα φρούτα και τα πρώιμα υλικά της Καμπανίας και το ψάρι της Τυρρηνικής θάλασσας. Η πετροχημική βιομηχανία, τα λιπάσματα, οι τσιμεντοποιίες διευρύνουν συνεχώς το πεδίο δραστηριοτήτων. Το λιμάνι της Νάπολης είναι το πρώτο της Ιταλίας στη διακίνηση ταξιδιωτών και το πέμπτο στη συγκέντρωση εμπορευμάτων.
Ωστόσο η βιομηχανία, παρά την ανάπτυξή της, και ο τριτογενής τομέας, δεν καταφέρνουν να απορροφήσουν την ανεργία που στη Νάπολη είναι ένα χρόνιο κακό. Διαθέτει βέβαια έναν από τους υψηλότερους συντελεστές γεννητικότητας της χώρας, αλλά κατέχει δυστυχώς και το ρεκόρ της ανεργίας με περισσότερο από ένα τέταρτο του ενεργού πληθυσμού. Έτσι, ο εργαζόμενος κόσμος στην πρωτεύουσα του Νότου, την Τρίτη πόλη της χώρας, βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση αναβρασμού. Κουρασμένος από σειρά οικονομικών και κτηματικών σκανδάλων μιας διεφθαρμένης πόλης, από τις μηχανορραφίες μιας πανίσχυρης Καμόρα που καταληστεύει το ναπολιτάνικο εμπόριο, έχει επανειλημμένα εκδηλώσει με θάρρος τη θέλησή του για αλλαγή.
Οδηγός για τον επισκέπτη της Νάπολης
Η Νάπολη είναι η πόλη της πίτσας, της όπερας, των υπαίθριων παζαριών, του ποδοσφαίρου, της θρησκείας, της Σοφίας Λόρεν (γεννήθηκε στο Pozzuoli, προάστιο της Νάπολης), της πυρηνικής οικογένειας, του οργανωμένου εγκλήματος, των πορτοφολάδων και της απλωμένης μπουγάδας στους δρόμους. Οι Ναπολιτάνοι, από την άλλη μεριά, είναι ίσως οι πιο διαχυτικοί, οι πιο τραχείς, οι πιο μοιρολάτρες και οι πιο ξεχωριστοί άνθρωποι σε ολόκληρη τη γη.
Η μοναδική ζωντάνια των δρόμων και των κατοίκων της Νάπολης συμβαδίζει με μια τεράστια καλλιτεχνική και αρχαιολογική κληρονομιά, αποτέλεσμα μιας μακραίωνης ιστορίας (η πόλη είναι τουλάχιστον 3.000 ετών) και μιας ακατάπαυστης αλληλοδιαδοχής ξένων εισβολέων και αποίκων, από Έλληνες και Ρωμαίους μέχρι Νορμανδούς, Γερμανούς, Γάλλους, Αραγονούς, Ισπανούς και Βουρβόνους.
Ένας καλός τρόπος για να ξεκινήσετε την περιήγησή σας είναι να πάτε μέχρι το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, ένα από τα πιο ονομαστά αρχαιολογικά μουσεία της Ευρώπης και το κυριότερο αξιοθέατο της πόλης. Μετά απ’ αυτό, προχωρήστε με τα πόδια προς τα νότια, στην πιο ατμοσφαιρική συνοικία της παλιάς πόλης, τη Σπακανάπολι (που σημαίνει διαιρεμένη Νάπολη), γύρω από τις Via Tribunali και Via Benedetto Croce. Συνεχίστε κατόπιν ακόμα πιο νότια προς το λιμάνι και την προκυμαία, όπου υπάρχουν πολλά αξιοθέατα. Αν έχετε χρόνο επισκεφθείτε και τα δύο πιο απομακρυσμένα αξιοθέατα στα περίχωρα της πόλης, τη μονή Τσερτόζα ντι Σαν Μαρτίνο και το Παλάτσο Ρεάλε ντι Καποντιμόντε.
 Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο με τη συλλογή ελληνικών και ρωμαϊκών αρχαιοτήτων (μεγάλο μέρος των οποίων προέρχεται από την Πομπηία και το Ερκουλάνεουμ) είναι συγκλονιστικό. Το ισόγειο είναι αφιερωμένο στη γλυπτική, με τα σπουδαιότερα εκθέματα συγκεντρωμένα στις πρώτες 15 από τις 40 αίθουσες. Μη χάσετε τα αγάλματα της Αθηνάς, του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα, της Αφροδίτης και του περιώνυμου Δορυφόρου ή ακοντιστή. Ακόμα πιο εντυπωσιακά είναι ο «Ηρακλής των Φαρνέζε», το διασημότερο άγαλμα του μουσείου, και ο «Ταύρος των Φαρνέζε», το μεγαλύτερο σωζόμενο άγαλμα του αρχαίου κόσμου. Ο ημιώροφος είναι αφιερωμένος στα θαυμάσια ψηφιδωτά της Πομπηίας, ενώ η δεξιά πτέρυγά του σε εκθέματα σχετικά με την προϊστορία της Νάπολης.
Στον πρώτο όροφο εκτίθενται άλλου είδους καλλιτεχνικοί θησαυροί, ανάμεσα στους οποίους μια συλλογή αγγείων στη δυτική πτέρυγα και τη Σάλα ντέλα Βίλα ντέι Πάπιρι με παπύρους, αγάλματα και άλλα εκθέματα από την Έπαυλη των Παπύρων στο Ερκουλάνεουμ. Εξίσου συναρπαστικές είναι η Σάλα ντέλι Αφρέσκι με μια σειρά τοιχογραφιών από την Πομπηία, το Ερκουλάνεουμ και αλλού, και η Σάλα ντελ Τέμπιο ντι Ίσιντε, μια αίθουσα μ’ ένα αντίγραφο του ναού της Ίσιδας στην Πομπηία και αυθεντικά αντικείμενα από τον αληθινό ναό.
 Διαβάστε ακόμα: Η ναπολιτάνικη φάτνη -- Η ιστορία της πίτσας Η εκκλησία Σάντα Μαρία Ντοναρετζίνα, βόρεια του Ντουόμο (Vico Donnaregina), περιλαμβάνει τον «Τάφο της Μαρίας της Ουγγαρίας» (1326) από τον Τίνο ντι Καμάινο, καθώς και τοιχογραφίες των αρχών του 14ου αι. από το Ρωμαίο ζωγράφο Πιέτρο Καβαλίνι. Ακόμα βορειότερα βρίσκεται η Σαν Τζιοβάνι α Καρμπονάρα (Via Carbonara 5) με τον «Τάφο του βασιλιά Λαδισλάου της Νάπολης» (1414) από τον Αντρέα ντα Φιρέντσε.  Δυτικά του Ντουόμο υψώνεται η γοτθική Σαν Λορέντσο Ματζόρε, μια από τις ωραιότερες εκκλησίες της πόλης, που ξεχωρίζει για τον «Τάφο της Αικατερίνης της Αυστρίας» (1323) από τον Τίνο ντι Καμάινο, στα δεξιά της Αγίας Τράπεζας. Στον ίδιο δρόμο βρίσκεται η Μόντε ντέλα Μιζερικόρντια, μια εκκλησία με το μεγαλειώδες έργο του Καραβάτζο «Επτά πράξεις του ελέους» (1607). Προς τα νότια βρίσκεται η Σαν Γκρεγκόριο Αρμένο (Via SanGregorio Armeno 1), μια από τις πιο περίτεχνες μπαρόκ εκκλησίες της Νάπολης.
Προς τα δυτικά βρίσκεται η Σαν Ντομένικο Ματζόρε (Piazza San Domenico) την οποία αξίζει να επισκεφθείτε για τα θεσπέσια ταφικά γλυπτά της. Από την άλλη μεριά της ίδιας πλατείας, η Σαντ Άντζελο α Νίλο φιλοξενεί τον «Τάφο του καρδινάλιου Μπρατσιάνο» (1428) από τον Μικελότσο, ενώ αμέσως μετά την πλατεία βρίσκεται η Καπέλα Σαν Σεβέρο (Via De Sanctis), ένα παρεκκλήσι που φημίζεται επίσης για τα γλυπτά του, και ιδιαίτερα για το «Νεκρό Ιησού» (1753) του Τζουζέπε Σαμαρτίνο πάνω από την Αγία Τράπεζα. Ωστόσο, στη γειτονιά αυτή υπάρχουν κι άλλες εκκλησίες που θα πρέπει να επισκεφθείτε. Έτσι, στα βόρεια θα δείτε τη Σαν Πιέτρο α Μαϊέλα (Via San Pietro aMaiella), που φιλοξενεί έναν εντυπωσιακό κύκλο ζωγραφικών έργων του 17ου αιώνα από τον Ματία Πρέτι. Η τελευταία μεγάλη εκκλησία είναι η Σάντα Κιάρα στη Via Benedetto Croce με τρεις βασιλικούς τάφους του 14ου αι. από τον Τίνο ντι Καμάινο και άλλους γλύπτες.
 Το Παλάτσο Ρεάλε ντι Καποντιμόντε με το μουσείο του είναι το δεύτερο σπουδαιότερο αξιοθέατο της πόλης, μετά το αρχαιολογικό μουσείο, και βρίσκεται στο βορειότερο άκρο της πόλης (Πάρκο ντι Καποντιμόντε). Το παλάτι ξεκίνησε να χτίζεται από τους Βουρβόνους ως κυνηγετικό περίπτερο το 1738. Σήμερα περιλαμβάνει μια πινακοθήκη, μια σειρά βασιλικά διαμερίσματα και μια έκθεση σύγχρονης τέχνης στον άνω όροφο. Η πινακοθήκη είναι πολύ πιο αξιόλογη από τα υπόλοιπα και εφάμιλλη με τις αντίστοιχες διάσημες συλλογές της Ρώμης, της Φλωρεντίας και της Βενετίας. Φιλοξενεί μεγάλα ονόματα της ιταλικής τέχνης, από τον Τιτσιάνο, τον Ραφαήλ και τον Μιχαήλ Άγγελο μέχρι τον Μποτιτσέλι, τον Μαζολίνο και τον Τζοβάνι Μπελίνι. Επιπλέον, το παλάτι αυτό βρίσκεται στην καρδιά ενός υπέροχου πάρκου. Το κολοσσιαίων διαστάσεων καρθουσιανό μοναστήρι (Τσερτόζα) Σαν Μαρτίνο, μαζί με το γειτονικό Καστέλ Σαντ Έλμο του 14ου αι. δεσπόζουν σ’ ένα λόφο ψηλά πάνω από τη Νάπολη, δυτικά από το κέντρο της πόλης. Και τα δύο αξίζουν μια επίσκεψη, για ξεχωριστούς λόγους το καθένα, ενώ το μοναστήρι στεγάζει επιπλέον τις 90 αίθουσες του Εθνικού Μουσείου Σαν Μαρτίνο (Largo di SanMartino 5). Πρόκειται για μια πλούσια συλλογή που φημίζεται ιδίως για τις εκατοντάδες ναπολιτάνικες prepesi ή φιγούρες χριστουγεννιάτικης φάτνης. Το πιο διάσημο αξιοθέατο του μοναστηριού είναι, τέλος, η εκκλησία του, μια από τις πιο προσεγμένες μπαρόκ δημιουργίες της πόλης.Courtesy-of-catacombe-di-San-Gennaro?$615x346$) Κάτω από την πόλη: Μια από τις πιο ασυνήθιστες και αλησμόνητες εκδρομές που μπορείτε να κάνετε στη νότια Ιταλία είναι η περιήγηση στις αρχαίες σήραγγες, τις υπόγειες αίθουσες και τους υπονόμους που βρίσκονται κάτω από τη Νάπολη, δημιουργώντας μια ολόκληρη υπόγεια πόλη, τη Νάπολι Σοτεράνεο (Πιάτσα Σαν Γκαετάνο). Κάποιες από τις στοές χρονολογούνται από τους ελληνιστικούς χρόνους και ανά τους αιώνες έχουν χρησιμοποιηθεί ως αποθήκες, αποχετεύσεις αλλά και για άλλους σκοπούς.Δείτε ακόμα μερικά στοιχεία και φωτογραφίες από τα σημαντικότερα μνημεία της πόλης ...και μερικά βίντεο επισκεπτών 1 2 3 4 Διαβάστε ακόμα: Η προέλευση της Tarantella & Cafee sospeso...ο καφές που περιμένει |
NAPOLI GREECE -- Τα πάντα για την αγαπημένη μας Νάπολι ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου